ใน พ.ศ. 2503 กาบองให้การต้อนรับกลุ่มนักวิจัยชาวฝรั่งเศสจากสำนักงานวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคนิคโพ้นทะเล (Office de la Recherche Scientifique et Technique Outre-Mer, ORSTOM) ตามคำร้องขอของประธานาธิบดีเลอง อึมบา (Léon M'ba) ซึ่งต่อมาได้มีการจัดตั้งเป็นสถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนา (Institut de recherche pour le développement, IRD) ซึ่งประกอบด้วยแอร์แบร์ เปเป (Herbert Pepper), ปีแยร์ ซาเล (Pierre Sallée) นักชาติพันธุ์ดนตรีวิทยา และหลุยส์ แปรัว (Louis Perrois) นักชาติพันธุ์วิทยา

พร้อมด้วยทีมนักวิจัยและล่ามชาวกาบองซึ่งรวมถึงเอลี เอโกกา อึมเว (Élie Ekoga Mvé), ฌ็อง-เดอ-ดีเยอ มูเบญา (Jean-De-Dieu Moubegna) และปัสกาล อ็องเบ (Pascal Hembe) เป้าหมายของพวกเขาคือการสร้างพื้นที่ซึ่งสามารถเก็บรักษาผลการวิจัยและเป็นที่รับรองภารกิจในการเผยแพร่วัฒนธรรม

พิพิธภัณฑ์เริ่มก่อตั้งในขนาดเล็ก บริเวณซึ่งเป็นที่พักอาศัยเดิมของแอร์แบร์ เปเป ในย่านมงตาญแซ็งต์ (Montagne Sainte) มีพิธีเปิดโดยประธานาธิบดีเลอง อึมบา เมื่อวันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2506[3]

อย่างไรก็ตาม สิ่งสะสมยังคงมีเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้มีความต้องการพื้นที่ใหม่ พิพิธภัณฑ์จึงย้ายไปอยู่ใจกลางเมือง ในอาคารที่ทำการของรัฐเก่าโดยพิพิธภัณฑ์เปิดดำเนินการอีกครั้งเมื่อวันที่ 27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2510 ภายใต้ชื่อพิพิธภัณฑ์ศิลปะและประเพณี

ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2518 พิพิธภัณฑ์ศิลปะและประเพณีได้อยู่ภายใต้การดูแลของสำนักเลขาธิการกระทรวงวัฒนธรรมและศิลปะ และในปี พ.ศ. 2519 ได้เปลี่ยนสถานะเป็นพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติศิลปะและประเพณี[4]